تبشیر به معنای تبلیغ دین و آیین و فکر در عموم ادیان وجود دارد. در دین اسلام و مسیحیت هم تبشیر به این معنا و این نگاه به تبلیغ وجود دارد و تنها تعداد معدودی از ادیان مانند یهودیت به تبشیر معتقد نیستند ولی آن‌چه که امروزه به عنوان یکی از چالش‌های جهان بشریت مطرح است، رواج یک سری جریان‌های افراط‌گرایانه در میان ادیان است. این جریان‌ها در اسلام به صورت وهابیت و داعش خودشان را نشان دادند و در مسیحیت هم به صورت مسیحیت تبشیری و مسیحیان صهیونیسم شناخته می‌شوند.
این گروه به وسیله‌ی شبکه‌های ماهواره‌ای و کلیساهای خانگی و ابزارهای دیگر به تبلیغ مسیحیت می‌پردازند اما چهره‌ای که آن‌ها از مسیحیت نشان می‌دهند با مسیحیتی که در انجیل آمده‌است متفاوت است. به عنوان مثال در انجیل، آیات محکمی در رابطه با حجاب وجود دارد، هیچ مجسمه‌ی قدیمی از مریم‌مقدس بدون حجاب وجود ندارد و راهبه‌ها کاملا پوشیده هستند، اما امروزه در کلیسای تبشیری نه تنها حجاب وجود‌ندارد بلکه رقص مختلط دیده‌ می‌شود.
رئیس جمهور سابق کنیا در رابطه با مسیحیت تبشیری می‌گوید:« وقتی کشیش‌ها به سرزمین ما آمدند، ما زمین‌هایمان را ذر اختیار داشتیم و آن‌ها در دست‌هایشان کتاب‌ مقدس داشتند ولی امروزه پس از پنجاه سال، آن‌ها زمین‌های ما را در اختیار دارند و ما در دست‌هایمان کتاب مقدس داریم‌. هر جا که شما می‌بینید ناقوس کلیسا به صدا در می‌آید، بدانید بلافاصله ناقوس جنگ به صدا درخواهد‌آمد، ناقوس استعمار به صدا درخواهدآمد.»¹
آن‌چه که امروزه به عنوان مسیحیت تبلیغ می‌شود، مسیحیت سنتی نیست بلکه مسیحیت تبشیری و استعماری است. در حقیقت مسیحیت تبشیری یک دین نیست بلکه یک سیاست همراه با استعمار است.مبلغان مسیحیت تبشیری به دنبال این نیستند که افراد تابع انجیل باشند بلکه می‌خواهند افراد تابع سیاست آن‌ها باشند و مسیحیت برایشان تنها یک ابزار است. به همین دلیل، سایر مسیحیان مانند ارامنه‌ی ایران، به شدت با آن‌ها مخالفند و در مقابل افکار و عملکرد آن‌ها موضع‌گیری می‌کنند.
۱.جومو کنیاتا،(درگذشت:۱۹۷۸) اولین رئیس جمهور کنیا پس از استقلال این کشور