در برخورد با پیروان ادیان آسمانی و حتی فرقه‌های دیگر اسلامی، یک دوگانه تحت عنوان«حفظ وحدت و همزیستی مسالمت‌آمیز» وجود دارد و این به آن معنی است که در کنار یکدیگر زندگی کنیم، به اعتقادات هم احترام بگذاریم و یکدیگر را مورد توهین قرار ندهیم. این نوع رفتار را «تعایش سلمی»می‌دانیم.انسان موظف است حتی با حیوانات هم تعایش سلمی داشته باشد و به هیچ موجودی آزار نرساند. در حالی‌که نگاه انقلاب اسلامی و دیدگاه امام خمینی(ره)«تعایش مسلمانی»است؛ یعنی همزیستی و برخورد با سایر ادیان،همانند یک انسان مسلمان که با تکیه بر مبانی فکری اسلام صورت گیرد.
در ابتدای انقلاب اسلامی به امام خمینی(ره)توصیه می‌شد که شاه را تضعیف نکند زیرا او تنها شاه شیعه جهان است امّا امام خمینی(ره)این کلیشه‌ها را به رسمیت نمی‌شناخت،نه تنها علیه شاه قیام کرد بلکه مدافع مجاهد سنی مذهب فلسطینی هم بود یعنی امام فقط یک دوگانه را به رسمیت می‌شناخت؛جبهه استضعاف و استکبار یا جبهه حق و باطل. همه انسان‌ها به جز جبهه کفار،ظرفیت قرار گرفتن در جبهه‌ی حق را دارند و امام ظرفیت‌های جبهه حق را فارغ از نژاد،مذهب و اعتقاد،در مقابل کفر می‌دید.با این نگاه شیعیان،اهل سنت،مسیحیان و تمام آزادگان جهان،جزء ظرفیت جبهه حق به شمار می‌روند.رجوع به پیام ایشان در سال ۱۳۵۸ به پدران کلیسا،این موضوع را ثابت می‌کند؛جایی که فرمودند:«به پا خیزید و از آبروی عیسی مسیح دفاع کنید. نگذارید سران کفر،دین عیسی مسیح را به دنیا بد معرفی کنند».
در رویکرد امام خمینی(ره)این‌ها قطعا ظرفیت‌های جبهه‌ی حق هستند که باید در مقابل جبهه کفر و استکبار به خط شوند.اگر در مبارزه با کفر تابع ما نباشند،هم‌سنگر ما باشند.
نگاه انتقادی امام به برخی سران مذاهب هم به واسطه‌ی اختلاف اعتقادی و دیدگاه فرقه‌ای و مذهبی نیست.حتی پیام آن بزرگوار به سران وهابیت به مناسبت سالگرد کشتار حج هم،متوجه نقد ایشان به وهابیون برای آلت دست آمریکا شدن و قرار گرفتن در جبهه باطل است.
تفاوت تعایش سلمی با تعایش مسلمانی،در همین‌است که در دومی،نه تنها ظلم به اقلیت‌ها و پیروان ادیان دیگر صورت نمی‌گیرد،بلکه آن‌ها را از خود می‌داندو تلاش می‌کند ظرفیت‌ها و استعدادشان نیز در جبهه حق علیه باطل به کار گرفته‌شود؛چرا که اساساً آن‌ها نیز طرفدار حق هستند و حق و باطل در دین،آیین و اعتقادشان تعریف شده است.

مقاله «فرهنگ انقلاب »فرق و ادیان،گفتاری از حجت الاسلام محمد تقی سیفایی، نشریه روشنا شماره ۸۶.