بهائیت که در ادامه فرقه بابیت به وجود آمد، همواره سعی دارد با تحریف تاریخ، این پیشینه آشوبگر و خونریز را تغییر دهد. به همین دلیل در کتاب‌های فرقه‌ای خود که به اعضای تشکیلات یا آن‌هایی که مورد تبلیغ قرار می‌گیرند آموزش داده می‌شود، تحریفات تاریخی بسیاری دیده می‌شود.

مثلاً در کتاب‌های روحی، ادعای احترام به تمام عقاید و خواهان وحدت بودن توسط این فرقه، کاملاً نقض شده و آشکارا به تخریب اعتقادات تشیع می‌پردازند. حتی در این کتاب‌ها، علمای مسلمان را «حسود» و «موقعیت‌طلب» معرفی کرده و به دلیل بغض و کینه‌ای که از «امیرکبیر» در وجودشان است، به تخریب شخصیت او پرداخته‌اند:
«در آن زمان صدراعظم ایران، مردی خودخواه و بی‌کفایت و نالایق بود. او می‌ترسید که اگر حضرت باب به طهران وارد شوند و با محمدشاه ملاقات کنند، مقام و موقعیت خویش را از دست خواهد داد.»*

در این کتاب‌ها، با تکنیک‌های روانشناسی و آموزشی، سعی دارند مطلب مورد نظر خود را ملکه ذهن مخاطب کرده و برای این کار از تمرین‌های مختلف استفاده می‌کنند. حتی از افراد می‌خواهند توهین کردن را یاد بگیرند!
مثلاً در یک تمرین پرسیده‌ شده: «چه کلماتی می‌تواند شخصیت صدراعظم ایران را که باعث تبعید حضرت باب شد، توصیف کند؟»
از این قبیل سؤالات به شیوه‌هایی مختلف اعم از تشریحی، جای خالی،‌ تمرین در قالب نمایش و… در جای جای کتاب گنجانده شده‌است.
آن هم در مورد شخصی که در دوران کوتاه صدارتش، خدمات بیشماری از جمله تأسیس دارالفنون، انتشار روزنامه وقایع‌الاتفاقیه، مبارزه با رشوه‌خواری، اصلاحات اجتماعی در زمینه ممنوعیت حمل سلاح سرد و قمه‌کشی، ایجاد کارخانه، سامان‌بخشی ارتش کشور، راه‌اندازی چاپارخانه، تأسیس بیمارستان، توسعه صنعت، معدن و کشاورزی، گسترش تجارت و… را به انجام رسانید و نیکی‌هایش از حافظه تاریخی کشور ایران، فراموش نخواهد شد.

با این حال بهائیت تدبیر و توانایی این صدراعظم را که باعث سرکوب کشتارهای بابیان بود، با اهداف خرابکارانه خود در تضاد دیده و همواره سعی در تخریب این چهره دارد.

بیستم دی ماه، سالروز شهادت «میرزا محمد تقی‌خان فراهانی» معروف به «امیرکبیر» را گرامی می‌داریم.

*مؤسسه روحی، کتاب چهارم،‌ ص ۳۷.