اصالت یکی از ایده‌های محوری تفکر معاصر، نمودیافته در معنویت‌‌های نوپدید است. انتقاد ایده اصالت،‌ متوجه مرجع آن، یعنی درونیات هر فرد است. اصالت،‌ متأثر از ایده‌‌های دوره رمانتیسیم و مسئله ندای درون می‌باشد که پیش‌فرض آن، نگاهی بسیار مثبت به سرشت انسانی است؛ نگاهی که بر اساس آن، سرشت آدمی سراسر پاکی و نیکی بوده و با بازگشت انسان‌ها به چنین سرشتی، تمام مشکلات اجتماعی برطرف خواهدشد. اشکال این نگره، آنجاست که دیدگاه‌هایی مانند نیچه و فروید در کنار تصویری که از متون دینی در مورد سرشت انسان به‌دست می‌آید، نشانگر آن هستند که سرشت انسان سراسر خوبی و نیکی نیست و در کنار نداهایی که به خوبی و نیکی دعوت می‌کنند، نداهایی نیز در سرشت ما وجود دارد که به سوی بدی و پلیدی فرامی‌خوانند؛ از این‌رو ارجاع بدون قید و شرط به درونیات و ملاک قرار دادن آن‌ برای تمام شئون زندگی بر پایه صحیحی استوار نیست. برای سپردن امور زندگی به درونیات، نیازمند ملاکی خواهیم بود برای تمییز درونیات نیک از بد. چنین نیازی، ما را به ملاکی خارج از درونیات –بیرونی- رهنمون خواهدشد؛ امری که کاملاً در تقابل با ایده اصالت است.

منبع: سهرابی‌فر، وحید، «تأملی انتقادی در انسان‌شناسی معنویت جدید»،از مقالات ارائه‌شده به «همایش معنویت‌های نوپدید؛ شاخصه‌ها و نقدها»